غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
غم کیمیاست پس به همه غم نمی‌دهند بی‌امتحـان که چـشـمۀ زمـزم نمی‌دهند باید سکوت کرد و نشست و نگاه کرد این خانـدان به سائل خود کم نمی‌دهند درهـم خـریـده‌انـد گـداهـای خـویش را اما به وقت لـطـف که درهـم نمی‌دهند وقتی علم به دست اباالفضل بوده است نـابـرده رنج یک نـخ پـرچـم نمی‌دهند ذکر مدام و اشک و مناجات لازم است مـحـرم نـگـشـته شور محـرم نمی‌دهند بی‌گـریـه بر حـسـین نشد تـوبه‌ام قبول تـوبـه نـکـرده اشـک دمـادم نمی‌دهـند دیـوانـۀ اویـسـم و دنـدان شـکـسـتـنـش بی‌درد را که نـعـمـت مـاتـم نمی‌دهـند |